سیستم های مدیریت کیفیت

خودشان پیشنهاد کردند خط قرمزها را بشکنیم. خودشان گفتند گاهی باید برای رفع خطر از خط قرمزها گذشت. باور نمی‌کنید؟ پس باید حرف‌های علی‌اکبر سیاری معاون بهداشتی وزیر بهداشت را بخوانید که همین تازگی در نشست خبری به مناسبت روز جهانی ایدز اعلام کرد: «گاهی به خاطر خطر باید از خط قرمز عبور کرد. رسانه‌ها باید در این زمینه خط‌ شکنی کنند.»

بخشی از مطالب گردآوری شده در این پژوهش، ترجمه قسمت‌های مهمی از متون و مقالات منتشرشده در سایت‌های حمایت از مبتلایان به ایدز در کشورهای دیگر و بخشی نیز از سایت‌های اطلاع‌رسانی درباره این بیماری در ایران و گفته‌های مسئولان وزارت بهداشت است.

بر اساس آخرین آمارهای اعلام شده از سوی وزارت بهداشت بیش از 27 هزار نفر در ایران مبتلا به ایدز هستند اما پژوهش‌های علمی در دنیا نشان داده است که همیشه آمارهای واقعی مبتلایان به ایدز در کشورها، باید چهار برابر آمارهای رسمی و شناسایی ارزیابی شود که یعنی شمار واقعی مبتلایان به این بیماری در کشورمان احتمالا باید بیش از 100 هزار نفر باشد.

ایدز بیماری نقص سیستم ایمنی است. در این حالت بدن دیگر قادر به کشتن میکروب‌ها و ویروس‌ها نیست و با گذشت زمان، فرد حامل ویروس HIV، بیشتر و بیشتر بیمار می‌شود و سرانجام شدیداً به یکی از بیماری‌های خاص مبتلا می‌شود. در این مرحله می‌شود گفت که فرد به ایدز مبتلا شده است و این مرحله سراشیبی به سوی مرگ است.

فرد حامل ویروس HIV الزاماً به ایدز مبتلا نیست چون هنوز بیماری او آشکار نشده است اما می‌تواند در طول زمانی که ویروس را در بدنش حمل می‌کند و از دید جامعه سالم به نظر می‌رسد، آن را به دیگران نیز منتقل کند.

ویروس HIV در خون و ترشحات جنسی فرد مبتلا و نیز شیر پستان زن آلوده، یافت می‌شود. این ویروس از طریق عطسه، دست دادن، بزاق دهان یا استفاده از لباس‌های فرد مبتلا، قابل انتقال نیست.

در مرحله اول که ویروس وارد بدن می‌شود معمولاً حالتی شبیه سرماخوردگی پدیدار می‌شود. به هر حال به هیچ عنوان نمی‌شود در مراحل اولیه بیماری را از ظاهر بیمار تشخیص داد و از هنگام ورود ویروس ایدز تا مثبت شدن نتیجه آزمایشگاهی که نشانگر آلودگی فرد است حدود ۲ تا ۱۲ هفته و گاهی تا ۶ ماه طول می‌کشد.

در مرحله دوم یا نهفتگی که ممکن است 3 تا 20 سال طول بکشد، بیمار هیچ علامتی ندارد و بیشترین انتقال ویروس از او به دیگران، در آن دوران رخ می‌دهد چون خودش و بقیه هنوز نمی‌دانند که حامل ویروس است.

در مرحله سوم با گذشت زمان، سیستم ایمنی توان خود را از دست می‌هد و علائم بیماری‌های مختلفی که بدن نمی‌تواند در برابر آنها از خود دفاع کند، آنقدر تشدید می‌شود که سرانجام بیمار را شکست می‌دهد و او می‌میرد.

شایع ترین الگوی انتقال ایدز در ایران هنوز استفاده از سرنگ مشترک در تزریق مواد مخدر است و شیوه انتقال از طریق رابطه جنسی در رتبه دوم فراوانی قرار دارد. ویروس HIV همچنین از مادر آلوده، به جنین داخل رحمش یا کودکی که از شیرش تغذیه می‌کند، منتقل می‌شود و از خون و فرآورده‌های خونی نیز قابل انتقال است.

منظور از رابطه جنسی ناایمن یا بدون محافظت، رابطه جنسی بدون کاندوم با فرد آلوده به ویروس است چرا که نبود آن باعث می‌شود ویروس از طریق ترشحات جنسی فرد به طرف مقابل منتقل شود. برخی افراد گرچه از این وسیله استفاده می‌کنند اما روش صحیح استفاده از آن را نمی‌دانند و خود را در معرض خطر انتقال بیماری قرار می‌دهند.

مورد دیگر، نزدیکی محافظت‌نشده از راه مقعد است که در این زمینه نیز همان روش‌های بالا برای جلوگیری از ابتلا به ایدز باید رعایت شود.

استفاده از مشروبات الکی و مواد مخدر به ویژه مواد مخدر صنعتی همچون شیشه، احتمال ابتلا به ایدز را افزایش می‌دهد چراکه این نوع مواد باعث بی‌پروایی جنسی، رابطه جنسی حفاظت‌نشده و بی‌دقت، تنوع‌طلبی جنسی و انتخاب شرکای جنسی نامطمئن می‌شود.

کمتر از سه سال پیش مرضیه وحید دستجردی وزیر وقت بهداشت بر اساس پژوهشی اعلام کرد که حدود 50 درصد از زنان خیابانی، به ویروس HIV آلوده‌اند که نشان می‌دهد شرکای جنسی آنها بیش از افراد عادی جامعه در معرض خطر ایدز هستند.

شیوع ایدز بر اساس گزارش اخیر وزارت بهداشت، در گروه کودکان کار و خیابان در کشورمان، حدود 4.5 درصد است اما آمار کشوری شیوع ایدز، یک‌دهم درصد است که یعنی میزان ابتلا به ایدز در کودکان کار و خیابان، 45 برابر سایر افراد جامعه است. این آمار بر مبنای پژوهشی است که دو سال پیش در کشور انجام شده و احتمالاً تاکنون میزان آن بیشتر شده است.

بسیاری از افرادی که ویروس HIV از شرکای جنسی به بدنشان منتقل شده است، درباره راه‌های انتقال ایدز کاملا آگاهی داشته‌اند اما همچنان ارتباط جنسی ناایمن داشته‌اند چرا که باور نمی‌کردند شریک جنسی آنها هم ممکن است بدون هیچ علامت ظاهری، به ویروس HIV آلوده باشد.

در صورتی که رفتاری پرخطر داشته‌اید می‌توانید به یکی از مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری وزارت بهداشت در نزدیکی محل زندگی‌تان مراجعه کنید و مطمئن باشید که همه اطلاعات شما در این مراکز محفوظ خواهد ماند و در هیچ شرایطی به مراجع دیگر منتقل نمی‌شود مگر آنکه خودتان در این‌باره به مسئولان آن مرکز اجازه بدهید.