سیستم های مدیریت کیفیت

خفاش‌های خون آشام

اسمش گویای همه چیز است: خفاش خون آشام احتمالا مشهورترین خون خوارهاست و همچنین تنها پستانداری است که منبع غذای اصلیش فقط خون است.

این خفاش‌ها شب‌زی هستند، کل روز را در داخل غارها به همراه صدها عضو دیگر خانواده خود می‌خوابند و شب‌ها برای شکار بیرون می‌آیند.

خفاش‌های خون آشام عموما از خون پستانداران تغذیه می‌کنند (چه کسی غذای گرم را ترجیح نمی‌دهد؟) و به رغم این که عمدتا احشام را ترجیح می‌دهند، بعضی وقت‌ها حتی خون انسان را هم می‌خورند. چیزی که کمتر کسی می‌داند این است که خفاش‌ها اول روی زمین فرود می‌آیند و از روی زمین به قربانی خواب آلود خود نزدیک می‌شوند.

ولی هر چه باشد، آنها با هم نوع خود مهربان هستند. وقتی یک خفاش خون آشام دیگر گرسنه باشد، می‌تواند از یک دوست بخواهد تا غذایش را با او به اشتراک بگذارد، و دوست سخاوتمندش بخشی از تازه‌ترین غذای خونی خود را به رفیق گرسنه‌اش هدیه می‌کند.

پشه‌

پشه‌ها که ماشین‌های دقیق و حساس خون‌خواری هستند، مثال کلاسیکی از حیواناتی هستند که فقط خون آرامشان می‌کند.

پشه‌ها برای میزبانانشان عمدتا آزارنده هستند، ولی در برخی جاها می‌توانند بدتر از این هم بشوند. در مناطقی که بیماری‌هایی مانند مالاریا یا تب دنگ از طریق نیش پشه‌ها منتقل می‌شود، این جانوران یک تهدید واقعی محسوب می‌شوند.

به رغم این که پشه‌ها برای نیششان معروف شده‌اند، آنها معمولا شش عضو دهانی دیگر دارند که هر یک نقش خاصی در گرفتن، بریدن و نوشیدن خون قربانی دارند.

بزاق پشه هم حاوی یک ماده ضد انعقاد است که مانع از لخته شدن خون قربانی پیش از پایان نوشیدن خون می‌شود. تنها پشه‌های ماده می‌توانند خون را بنوشند که آن را هم برای تخم گذاری خود لازم دارند.

چیز دیگری که باید هنگام ماه کامل در ذهن داشته باشید: گاز گرفتن پشه در شب‌های ماه کامل 500 برابر بیشتر می شود.

سهره خون آشام

سهره خون آشام یک پرنده کوچک بومی جزایر گالاپاگوس است که نام خود را از رژیم غذایی خون آلود خود گرفته است، که خون دیگر پرندگان بخشی از آن است؛ مخصوصا خون غازهای پا آبی، از محبوب‌ترین غذاهای او به شمار می‌رود.

این سهره به قربانی خود نوک زده و خون او را می‌نوشد. ولی نترسید، خون تنها بخشی از رژیم غذایی سهره است: بذر گیاهان و آب میوه‌ها و حتی تخم‌های دزدیده شده از دیگر پرنده‌ها هم بخش‌های دیگر میز غذای او را تشکیل می دهند.

زالو

زالوها معمولا بلای جان افرادی می‌شوند که تابستان‌ها در برکه‌ها شنا می‌کنند. آنها چنان خون آشام‌های مشهوری هستند که نامشان مترادف با گرفتن چیزی است که متعلق به شما نیست.

این جانوران که روزگاری به طور گسترده در طب سنتی به کار گرفته می‌شدند، کرم هستند و مانند بقیه کرم‌ها، واجد خصوصیاتی منجمله هرمافرودیت بودن.

وقتی زالوها می‌خواهند غذا بخورند، با مکنده‌های خود به قربانی می‌چسبند، و یک داروی بی‌حسی را آزاد می‌کنند که مانع از این می‌شود که قربانی بفهمد چه بر سرش می‌آید و علاوه بر آن، عامل ضد انعقاد هم هست. وقتی که زالو سهم غذای خود را خورد، از قربانی جدا می‌شود تا این خون تازه را هضم کند.

زالوها در زیست بوم‌های آب شیرین پیدا می‌شوند، و جایی در میانه هرم غذایی قرار دارند، این بدان معنی است که از چندین جاندار تغذیه می‌کنند و جانوران دیگری هم هستند که آنها را می‌خورند. به دلیل عامل بی‌حسی آزاد شده توسط زالو، زمان تشخیص آن برای قربانی خیلی زیاد است، که موجب می‌شود بتواند بدون دردسر مقدار زیادی از خون او را بخورد. برای چندش‌آورتر شدن داستان، باید بدانید که زالوها در هر دو انتهای خود مکنده دارند.

سرپاهای خون آشام

سرپای خون آشام، یک مخلوق باستانی است که در عمق تقریبا 800 متری دریا زندگی می‌کند، و احتمالا یکی از اسرار آمیزترین جانداران لیست ما است.

اسم ترسناک و ظاهر شبح‌وارش آن را ترسناک‌تر کرده، ولی از شواهدی که به تازگی به دست آمده‌اند، چنین برمی‌آید که احتمالا این جانور اصلا مهاجم نیست، و احتمالا تنها یک لاشخور اعماق دریاست که از پلانکتون‌ها و خرده ریزهایی که شامل باقیمانده دیگر مخلوقات دریایی هم باشند، تغذیه می‌کند.

ولی اگر این جانور بخواهد کاری کند که شایسته نامش باشد، قطعا نیازی به تغییر چهره‌اش نخواهد داشت. با آن چشم‌های آبی درشت ترسناک که امکان دیدن همه بستر دریا را برایش فراهم می‌کنند. از آن جالب‌تر، شیوه‌ای است که سرپای خون آشام برای دفاع از خود برمی‌گزیند؛ اندامش را چنان به دور بدنشش می‌پیچد که انگار کاملا خود را پشت و رو کرده است.

بید قاتل

اصطلاح بید قاتل اشاره به خانواده‌ای از حشرات مهاجم دارد که برخی از آنها (مانند بید قاتل امریکای جنوبی Rhodinus prolixus) فقط خون آشام‌ هستند، که یعنی تنها غذای آنها خون است. متاسفانه (برای قربانیانشان) این خون آشام همچنین ناقل ب یماری چاگاس نیز هست.

این بید خون آشام هم از بزاق خود به عنوان عامل بی‌حسی استفاده می‌کند، تا قربانیش گاز گرفتگی را حس نکند. این بید را «بید بوسه زن» هم می‌نامند، که تا وقتی ندانید که علت این نام گذاری این است که این بید عموما صورت قربانیانش را در نزدیکی لب و چشمانش گاز می‌گیرد، خیلی رومانتیک به نظر می‌رسد.

مارماهی

فقط ظاهر مارماهی برای کابوس دیدن شبانه کفایت می‌کند.

این خون آشام‌های زیر آبی، فقط غضروف و دندان هستند و می توانند هر اندازه ای از 13 تا 100 سانتی‌متر داشته باشند. مارماهی‌ها آرواره ندارند ولی تعداد زیادی دندان تیز دارند که در یک دهان مکنده مانند در کنار هم قرار گرفته‌اند، و می‌توانند به پهلوهای میزبان خود بچسبند تا یک سواری مفتی بگیرند و یک غذای مفتی بخورند.

به رغم این که در موارد معدودی، حمله به انسان هم گزارش شده است، تنها برخی از انواع آن زندگی انگلی دارند.
وقتی صحبت از خون خواری به میان می‌آید، مارماهی‌ها از قدیمی‌ترین‌ها هستند. شواهد فسیلی نشان می‌دهند که 300 میلیون سال پیش هم، مارماهی‌ها به همین شکل امروز خود وجود داشتند، و همانند امروز، از کوسه‌های ماقبل تاریخ تغذیه می‌کردند.

ساس

اگر یک جانور وحشتناک‌تر از مارماهی وجود داشته باشد ... ساس است.

شهرنشینان، همیشه در وحشت از این خون آشام‌های ساکت زندگی می‌کنند، که در سنت واقعی خون‌آشام‌ها، شب ظاهر می‌شوند تا خون به خواب‌رفتگان بی‌خبر از همه جا را بخورند.

گازهای پشت سر هم آنها موجب خارش، جوش و فشار روانی می‌شوند. آنها معمولا در تشک و لوازم چوبی پنهان می‌شوند و پیدا کردنشان کار ساده‌ای نیست. آنهایی که هدف حمله ساس‌ها قرار گرفته‌اند، از روی لکه‌های خون روی لباسشان این را می‌فهمند.

تا دهه 1980/1360  و به لطف استفاده گسترده از آفت کش د.د.ت، ساس‌ها هم خیلی از شهرها را ترک کردند. ولی در دهه اخیر، به خیلی از تخت خواب‌ها بازگشته‌اند و حتی نشانه‌هایی از مقاومت در برابر حشره کش‌ها را از خود نشان داده اند.

آنها از دوران غار نشینی ما، در حال نوشیدن خون ما بوده‌اند؛ و به نظر هم نمی‌رسد که به این زودی‌ها ذائقه خود را تغییر دهند.